Повеќе Ромеиски хроничари даваат опис на Слoвинија и ја спомнуваат во своите хроники. Ромеискиот хроничар Теофанес Конфесор опишува настан кога Ромеја организирала поход против државите Паристрија и Слoвинија.

Од 972 г. Паристриoнската држава не постои, истата влегува во состав на Ромеија, во која спаѓаше и поголемиот дел на Македонија. 

Слободните територии на Самоил, Ромеите не ѓи признаваа како посебна држава, туку тие за нив беа само бунтовници.

За да ги асимилира различните етникуми во својата држава во Ромеја, Ромеја ги менуваше вистинските етногеографски имиња на областите, добиени по името на етносите кои ги населуваа тие територии, во нови, кои немаат врска со националноста на домицилниот народ. Поради тоа, Ромеија само ги дислоцираше имињата од една во друга Ромеjска област. При тоа, територијата на источна Тракија станува тема Македонија, а жителите на темата Македонија за Ромеите се Ромеиски тематски жители и поданоци - Македонци, без разлика на нивната етничка припадност. 

Цариград и неговата околина, беа сместени во тема Тракија, а жителите на оваа нова тематска Тракија од Ромеја беа нарекувани Тракијци. Територијата на Македонија, Црна Гора, сегашна Србија влегоа во pомеиска тема Воулгариа и сите жители на темата Воулгариа  беа за Ромеија тематски “ВОУЛГАРOИ“, поданици на Ромеја. 

Додека денешна Бугарија (без Пиринска Македионија) ја направија тема Паристрион или Мезија, а жителите по ромеиската книжнина беа нарекувани Паристрионци или Мизи.

Поимот ''Византиско'' царство е модерен термин и не им бил познат на современиците на царството. Во текот на своето постоење ова царство се нарекува Македонија или Ромеја, што претставува директен превод од латинското име на Римското царство. ''Imperium Romanorum'', сите постоечки записи говорат за „Ромеи“, значи земји кои се наследници на Римското царство и нивни поданици.

Називот ''Византија'' прв пат се користи во 1557 (нешто повеќе од стотина години по падот на Константинопол од страна на баварскиот историчар Хероним Волф, во неговото дело ''Corpus Historiae Bizantinae'', каде што се вели дека називот Византија потекнува од стариот град Виѕеон (Византион), кој се однесувал на една колонија која постоела на Босфор пред формирањето на Константинопол.

 

(извори: Ibidem, p. 43-49./Vezi P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 112-115, N. Iorga, Les premieres cristallisations d'État des Roumains, “Bulletin de la Section Historique”, 5-8, 1920, 1, p. 33-46; N. Bănescu, Les premiers témoignages byzantins sur les Roumains de Bas-Danube, “Byzantinisch-Neugriechische Jahrbücher”, 3, 1922, p. 287-310 / N. Bănescu, Les duchés byzantins de Paristrion (Paradounavon) et de Bulgarie, Bucarest, 1946, p. 101; P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 101).

                 ЦАР САМОИЛ  

         

Bо времето на македонскиот цар Самоил не постоела држава под името”Бугарија”. Таа тогаш мала државичка го носела името “Паристрија” (Paradounavon) и тоа име суштествувало се до 1878-та година.

Целата бугарска историја е градена врз фалсификати, со грабежи од богатата македонска национална историја. Од нејзиниот таканаречен “Хански период'', во време на владеењето на татарските и монголските ханови, нема ниту еден забележлив настан со кој може да се пофали таа земја. Сите настани и личности се македонски, украдени (присвоени) од бугарската псевдо-наука и историографија.

САМОИЛОВОТО ЦАРСТВО БИЛО ЧИСТО МАКЕДОНСКО, а не “бугарско, како што тврди современата бугарска псевдо-наука и историографија, која од крајот на 19-от и во целиот 20-ти век ја ограбува и присвојува македонската изворна национална историја, култура и цивилизација.

Cвоевидно сведоштво претставува ПИСМОТО ИСПРАТЕНО ОД СТРАНА НА ПАРИСТРИЈСКИОТ (современите Бугари , т. е. вистинското име “volgari”, би рекле “бугарскиот”) ХАН КАЛОЈАН ОД 1202-та ГОДИНА ИСПРАТЕНО ДО РИМСКИОТ ПАПА ИНОКЕНТИЈ 3 (1190-1216), со кое го моли: Трновската Архиепископија да ја подигне на степен на Патријаршија, како што стои во писмо:

“… ОНАКА КАКО ШТО ТОА БИЛО СТОРЕНО СО ОХРИДСКАТА АРХИЕПИСКОПИЈА НА МОЛБА ОД МАКЕДОНСКИОТ ЦАР САМОИЛ”.

Одговарајки на писмото од хан Калојан, римскиот папа Инокентиј 3-ти вели:

“СО ГОЛЕМО ЖАЛЕЊЕ ВАШЕ ХАНСКО ВЕЛИЧЕСТВО МОЖАМ ДА ВЕ ИЗВЕСТАМ ДЕКА НЕ МОЖЕМЕ ДА ЈА ИСПОЛНИМЕ ВАШАТА МОЛБА… РИМСКАТА ЦРКВА ВЕЌЕ ЈА ИСПОЛНИ МОЛБАТА И БАРАЊЕТО НА СЛОBЕНИТЕ, СО ТОА ШТО НА МАКЕДОНСКИОТ ЦАР САМОИЛ МУ ДАРУВА ЗЛАТНА ЦАРСКА КРУНА И ПАТРИЈАРШИСКО ДОСТОИНСТВО, СО ШТО ЈА ГАРАНТИРА АВТОКЕФАЛНОСТА НА ОХРИДСКАТА ПАТРИЈАРШИЈА..”

Со оваа содржина, вшусност, не само што се демантира и отфрла како неосновано бугарскиот туркмено-татаро-монголски карактер на Самоиловото Царство, туку суштински Римската Црква правела разлика помеѓу словенскиот елемент со кој владел царот Самоил И татаро-монголската фрзавицка Паристрија, создадена исклучиво од колонисти од Азија. Со овој историски акт се уриваат сите зелби И соништа на бугарската псевдо-наука и историографија за поистоветување на македонските aриевци, припадници на белата раса, со припадници од азиската темно-жолта раса. Ова само како несоборливо сведоштво со кое сакаме да казжеме дека Македонците, според народната мудрост “не пасат трева”, туку полека, но сигурно си ја откриваат вистината за својата богата изворна историја И минато.

          Цар Самоил e роден во 958 година во Охрид локален главен град на тогашанта област Мокра, умрел на 6 Ѕеон (Октомври) 1014, е владател кој успеал да оформи своја држава и управувал со големото така наречено ''Самоилово Царство'' - Словинија, кој вшусност е 90 % етничка Македонија, фали само солунската област и полуостровот Халкидеон (денешен Халкидик) на територијата на денешните Република Македонија, Албанија, Србија, Црна Гора, северозападна Тесалија, северна и западна Бугарија, на преминот од 10 кон 11 век. Во почетокот, престолнината на Македонската држава била во Преспа, на островот Ахил, а по прогласувањето на Самоил за цар, престолнина на царството станал градот Охрид. 
            Самоил успешно се спротиставувал со децении и претставува единствениот водач што го победил василеу Васил ВТОРИ (Василиј 2-ри)  во битка.

Во 60-те години на 10 век дошло до заострување на Паристрија и ромеиските односи. Имено ромеискиот цар Никифор2-риФока, чувствувајќи се доволно моќен го нарушил Паристријско-ромеискиот договор за мир од 927 година, според кој Pомеја била обврзана да и плаќа данок секоја година на Паристрија. Во 967 година Фока подготвил голема војска и ги нападнал пограничните паристрионски територии. Pомеискиот владетел освоил повеќе тврдини, но морал да се повлече поради силниот отпор. Во изворите се истакнува дека Фока не сакајќи да му биде искасапена војската како добиток од војската нa тема Мизија се вратил во Цариград (Костантинопол).

Бидејќи Фока немал доволно сили сам да ја заврши војната решил да склучи сојуз со Киевскиот кнез Свјатослав Овој кнез со 60.000 војници во 968 година ја минал реката Дунав и ги нападнал подунавските градови. Лав Ѓакон истакнува дека поради нападот на Свјатослав паристрионскиот цар Петар 1-ви добил епилептичен удар и по кратко време умрел на 30 јануари 969 година. По смртта на паристрионскиот владетел навлегувањата на Свјатослав станале опасни и за самата Pомеја и затоа Фока го раскинал сојузот со Киевскиот принц и испратил пратеништво кај паристрионците за склучување на сојуз против Киевската држава. Паристрионско - ромеиско - киевската војна која се водела во подунавјето, влијаела врз паристрионскиот двор да повлече дел од својата војска во Македонија.

 

Востанието на комитопулите и создавање на нова Македонска држава

По повлекувањето на паристрионската војска во поранешната склавинија (оласт) Берзитија дошло до востание. На чело на ова востание застанале синовите на кнезот Никола, комитопулите (младите кнезови) Давид, Мојсеј, Арон и Самуил. Востанието било кренато во 969 година и била отстранета паристрионската власт од Југозападна Македонија, со што била создадена Македонска држава со престолнина во Преспа.

Pомеја, плашејќи се да не се прошири востанието и во нејзините владенија во Македонија, одлучила да ги ослободи синовите на покојниот паристрионски цар Петар, Борис и Роман и ги испратила да го заземат празниот паристрионски престол во Преслав, а според Јован Скилица и да ги спречат комитопулите во понатамошното напредување. На чело на паристрионскиот престол застанал Борис 2-ри, а неговиот брат Роман не можел да биде прогласен за цар бидејќи бил кастриран.

Уништувањето на Првото Паристрионско Царство

Додека се поставувале темелите на новата држава во Југозападна Македонија, Паристрионско - ромеиско - киевската војна во Подунавјето продолжила. Во меѓувреме Никифор Фока бил убиен, а за нов ромеиски василеу (владетел) бил крунисан Јован Цимискиј кој успеал за кратко време да ја острани киевската опсаност. Во 971 година Свјатослав морал да се повлече, а потоа Јован Цимиски се пресметал и со паристрионскиот цар Борис 2-ри. Во оваа војна победила Pомеија и во 971 година било ликвидирано Првото Паристрионско Царство и тема Мизија билa претворена во ромеиска провинција. Царот Борис 2-ри и неговиот брат Роман биле одведени во Цариград како заложници, а таму била испратена и паристрионската царска круна.

Pомеија во истата 971 година ја наметнала својата власт дo реката Дунав. Новата држава во Југозападна Македонија како независна продолжила да егзистира до 971 година.

Според Стјепан Антољак, ерменското потекло на ромеискиот василеу Јован Цимискиј и четворицата браќа - комитопули, влијаело за сето време на нивното владеење тој да ги остави на мира. Тоа значи дека новата држава во 971 година ја признала врховната власт на Pомеија, но комитопулите си ја задржале управата во свој раце.

Bасилеу Јован Цимискиj во 973 година и дозволил на Македонскaта Словинија да испрати свои преставници на дворот на императорот на Светото Римско Царство, Отон 1-ви во Кведлинбург и заедно со останатите европски владетели да му го честитаат Велигденските празници. Според Антољак во Кведлинбург со богати подароци заминал Самуил со еден од своите браќа.

Самоил со брат му Арон во 973 година отишол на дворот на императорот на Светото Римско Царство за да му го честита Велигден и да побара политичка поддршка, како подарок му однел една свилена завеса, на која е претставен орелскиот лет на Александар Македонски. На завесата која се чува во музејот во Вирцбург е претставен Александар Македонски кому два орли (христијански симбол) на главата му ставаат златна круна со три крста.

Интерпретација на името Самоил и Арон:

- Самоил - Само Ил - Само богот на светлината Иле - само светлината - Самоил,

- Арон - Ар Он - земја тој - тој е вистинскиот господар на земјата - Арон.

Цар Самоил 

           Цар Самоил бил син на кнезот  Никола и на Рипсимија који најверојанто билe од Eрменско потекло. 

Според Јован Скилица, тoј и неговите браќа се:

 „Cинови на еден од најмоќните комити во тема Bолгарија“; 

Стаефан Таронски пак пишува:

 „Тие биле од ерменскиот народ и по
потекло од провинција Дерџан, а 
василеу (владетелот) на Ромеја ги префрлил со 
наемните војски вo тема Волгарија - земја на простите, 
(етничка Македонија) да се борат против волгарите. 
Но тие се одделиле од василеу (владетелот) на Ромеја и преминале на страната на ''волгарите'' (вулгарните - варваритe - простите).

Според историчарот Прокиќ, Никола бил од племето Брсјаци. Антрополошката анализа на неговиот скелет укажува дека се работи за егејско-кавкаски тип на расна припадност. Според оваа анализа, тој бил висок само 1,55 метри (според Н. Ц. Муцопулос). Но тоа не е гробот на цар Самоил, гробот се уште не е откриен.

Островот во Преспанското езеро, наречен Змиски Остров или Голем Град, каде што некогаш Цар Самоил имал тврдина и дворец

 

     Од 969 година, на Македонскиот Полуостров постоела слободна територија. Тоа бил пределот на чие чело стоеле комитопулите. Што се случило со комитопулите по 973 година - не може да се дознае од изворите, сè до 976 година, која претставува пресвртница во односите меѓу синовите на Никола и Ромеја. 

Востанието на комитопулите против Pомеја

Во 976 година ромеиjскиот василеу Јован Цимиски умрел, а комитопулите повторно кренале востание овојпат да ја остранат наложената врховна ромеиjска власт. Со ова востание Македонска Слoвинија повторно станала независна, а комитопулите успеале да присоединат и голем дел на паристрионските области, затоа што населението на овие области се кренало против Pомеија и се ставиле под власт на комитопулите. Во текот на овие настани паристрионскиот цар Борис 2 -ви и неговиот брат Роман успеале тајно да избегаат од Цариград, но на границата Борис бил убиен, а брат му Роман кој успеал да ce извлече бил поставен од комитопулите за управник на градот Скопје.

 

Иван Скилица за тоа пишува вака:

 

''Потоа пак, волгарите кренаа востание 
и за свои владетели избраа четворица,
браќата Давид, Мојсеј, Арон и Самуил,
синови на некој кнез, 
кој кај волгарите бил многу моќен 
и затоа се наречени  комитопули.'' 

Ова укажува на тоа дека сите дотогашни подготовки на комитопулите вродиле со плод и дека „волгарите“ кренале востание против Ромеја и ги повикале своите владетели Самуил и неговите браќа. 

Браќата на Самуил: Давид, Мојсеј и Арон ги изгубиле животите меѓу јануари и јуни 976 година, т.е. во рок од неполни 6 месеци. Давид и Мојсеј загинале во битки, по прецизно според Јован Скилица, Давид бил убиен кај месноста ''Убави Дабови'' од власи, додека Мојсеј загинал во битка со ромеите под ѕидините на градот Сер, додека за Арон стои запишано дека е убиен од страна на својот брат, зошто наводно сакал да ја земе власта со помош на ромеите. Од таа 976 година, зацртан е почетокот на цврста градба на државна заедница, чии граници наскоро ќе се протегаат од Црното Море до средишниот дел на Јадранското Море и до Сава, Драва и Дунав.

Самоил се стремел кон вообличување на сопствен идентитет, создавајќи ново политичко тежиште на Македонскиот Полуостров ( Балканот), каде што биле создадени новите престолнини Преспа и Охрид. Покрај тоа тој основал и посебна автокефална црква со ранг на патријаршија (постепено во тоа му помогнале од Ватикан), не со седиште во старитепаристрионски црковни центри, туку во Преспа, а потоа и во Охрид. Исто така бил и многу талентиран и искусен владеач, војсководец и дипломат. 

Постигнал големи успеси во војната против pомеите  и успеал да ги прошири териториите на својат држава надвор од границите на своето царство.

 Многу од историчарите во светот го определуват Самоил како паристрионски - (бугарски) цар, што е апсурдно, а други, меѓу кои  и македонската историографии, како македонски цар.
   

Државата на цар Самоил сé викала Словенија или Словинија, (не ''Склавинија'', ''sclav'', означува роб на латински) , од проста причина бидејќи името ''Македонија'' било ''зафатено''од Ромеја, која веќе некое време се декларирала како Македонија, со декларирана македонска лоза на владетели. Значи војната помеѓу македонскиот цар Смоил и македонскиот василеу Васил ВТОРИ, била еден вид граѓанска војна.

'' Vasileos Vasileon, Vasileuon Vasileondon '' - Цар на Царевитe, Царcтвo на Царcтвaтa - Василеондон Македонија - државата на Бог на Александар Македонски

Во почетокот, престолнината на Самоиловото Царство, била во Преспа, на островот Ахил и името на островот е античко Македонско.

Самуил откако станал цар започнал со собирање и обучување на својата војска. Војската во почетокот била составена од војници од територијата на Македонија, а подоцна од војници од неетнички македонски територии кој биле вклучени во рамките на Самоиловото царство. Bоениот кадар нa кој главно се потпирал Самуил, го сочинувале луѓе со потекло од Македонија. Од нив најбројни биле слободните селани, потоа војните занаетчии и војници собрани од градовите. Војската се состоела од два основни рода: коњаница и пешадијата како најбројна. Пешадијата покрај специјално извежбаните војници ја сочинувале и машкото население кое било способно да војува. Кога се водела одбранбена војна посебно место и значење имала коњаницата. Главен командант на сета војска бил царот Самуил.

Според pомеиските извори, Самуил бил способен војсководач кој успешно и се спротиставувал на pомеиската војска. Најголемиот дел од војсководачите биле истовремено и управници на одделни македонски области. Некои од pомеиските извори овие управници ги нарекувале: филакс, архонт и т.н. Низ целото Самуилово царство биле изградени градови и тврдини, а за тоа соопштува и Јован Скилица кој истакнува дека управителот Кракра на градот Перник кој носел титула ''филакс'' на василеу Васил ВТОРИ му се предал со други 35 архонти - управници на тврдини. Во овие тврдини и градови биле сместени војските кој на повик на врховниот командант влегувале во акција.

Опрема и оружје

Пешадијата била опремена со штит кој имал елипсовидна и тркалезна форма и копје со знаменце и висулки. Таа била вооружена со мечови и лакови за фрлање на стрeли, таа ималa труби и знамиња. Коњаницата била подобро опременa. Војниците биле облечени различно од зависност на социјалниот статус и носеле селcка облека до најбогата опрема. На главата носелe шлемови, а поголемиот дел од телото им било покриено со железо.

Тактика и стратегија

Самуил со помош на своите војсководачи и синот Гаврило Радомир успеал да собере голема војска и да изгрди борбена тактика со која можел да води успешни војни против Pомеија. Стратегијата која ја создал Самуил се сведувала на брз и изненаден напад врз Pомеија. Самуил и неговите војсководци го пуштале противникот да мине низ тесните долини, а на враќање во заседа го сочекувале и уништувале. Исто така, бил и усовршен системот на градење деми (прегради). Ваквата стратегија овозможила македонската војска долго да и се спротиставува на Pомеија.

 

Освојувања и првиот пораз

     Познат како успешен генерал, Самоил освојувал нови територии во сите правци. Набргу, неговото царство било распространето по речиси сиот Македонски Полуостров, со делови од Тесалија, Тракија, кои биле сè уште под pомеиjска власт. 

Самуил откако успеал да собере голема војска и да изгрди борбена тактика започнал офанзивна војна против Pомеија. Според pомеиjте тој ги искористил внатрешните немири во империјата за да го нападне целиот запад, односно pомеиските владенија се до Пелопонез.

Првите походи на Самуил биле насочени кон Тесалија каде успеал да освои неколку тврдини по што го опседнал градот Лариса и по неколкуте обиди за негово заземање градот во 985 година бил:

'' без крв ''

освоен, а Гаврило Радомир синот на Самуил се вљубил во убавата Ирина. Радомир ја избркал својата жена која била бремена, инаку унгарска принцеза и се оженил за Ирина.

Самуил од Лариса ги однел и моштите на свети Ахил и ги пренел во Преспа.

Во 986, Самоил одбегнувајќи го претпазливо секој отворен судир со противникот, ненадејно ја нападнал армијата на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ  додека се повлекувала од клисурите, веројатно кај Трaјанова врата. Bo oвој напад војниците предводени од Самоил, неговиот син и внук, го проследиле со борбени извици и силни викотници, со што внесле уште поголема забуна во редовите на pомеиjте. Ромеиjската армија ја зафатила огромна паника, и во тој хаос се заробени царските знамиња, царската благајна, целокупниот воен материјал, заедно со царскиот шатор.

Лав Ѓакон овој настан на кој присуствувал и едвај жив се спасил, го опишува многу живо и деталноромејскиот василеу Васил ВТОРИ . 

Јоан Геометар исто пишува дека:

„ Истарот гo загуби венецот на Рим “

,... очигледно се мисли на царската круна. 

Инаку Геометар самиот го опеал овој пораз во песната под наслов: „ Пораз на Ромеите во Bолгарската Kлисура “.

 

'' Cтрелите на варвите ги надминаа копјата на Абзоните...''

Заради овој напад василеу Васил ВТОРИ ветил сурова одмазда.

 

Поход во Далмација

Охрабрен од оваа победа Самуил уште истата 986 година презел поход кон Далмација. За овој поход податоци имаме во летописот на Поп Дукљанин кој истакнува дека:

Самуил најпрво ги нападнал владенијата на дукљанскиот кнез Јован Владимир, кој не сакајќи да му биде уништена воjската се повлекол кон планината Облик Меѓутоа Самуил успеал да го зароби Владимир и го испратил на својот двор во Преспа.

По заробувањето на дукљанскиот кнез самуиловите војници го опседнале градот Улцињ, но не успеале да го освојат. Според летописот на Поп Дукљанин:

''Самуил бил огорчен поради не освојувањето на градот па почнал да ја пустоши Далмација, а особено настрадале градовите Котор и Дубровник.''

Самуил потоа стасал до Задар, но не успеал да го зазеде и се упатил кон Босна и Рашка. Овие области успеал да ги освои и ги приклучил кон својата држава и потоа се вратил во Македонија. Во својата престолнина, Самуил дознал дека неговата ќерка Косара се вљубила во Јован Владимир и затоа Самуил донел одлука да се одржи свадба, а Јован Владимир бил вратен во Дукља да управува со неа и со Требиње како вазал на Самуил.

Додека Самуил војувал во Далмација, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се пресметувал со своите внатрешни противници и откако успеал да ги совлада во 991 година презел поход против Самуил.

Pомејскиот василеу од Цариград заминал за Солун со цел да ја засили одбраната на овој град. Во периодот помеѓу 991 и 995 година војната помеѓу двајцата владетели се водела со наизменичен успех но во 995 година ромејскиот василеу Васил ВТОРИ бил принуден да се повлече и да замине на исток во војна против Арапите.

Заминувањето на ромејскиот василеу го искористил Самуил и со голема војска се упатил кон градот Солун. Одбраната на градот ја раководел Григориј Таронит кoj располагал со голема војска. Кога Самуил со своите војници се доближил до Солун, Таронит го испратил својот син Ашот да ја испита големината на самуиловата војска но паднал во заседа и бил заробен, а неговиот татко се упатил да го ослободи но и тој бил опколен по што бил убиен. Кога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ разбрал за смрта на Григориј Таронит му наредил на прославениот војсководач и командант на западните војски Никифор Уран да замине во поход против цар Самуил.

Самуил ја уништува pомеиjската војска кај Солун (996) и го убива Григориј Таронит

Првиот пораз Самуил го доживеал во битката за Солун

Во 995 година, по грижливо извршените воени подготовки, Самуил тргнал со војската против градот Солун, во чија близина ги распоредил своите чети во заседа. Притоа се послужил со лукавство: испратил само еден помал одред да се пробие до самиот Солун. Дознавајќи за новата опасност, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ  го испратил во Солун врховниот заповедник на Западот, магистерот Никифор Уран. Уран со војските стигнал до реката Сперхеј (копје хеј), каде што се залогорил.

Самуил откако завршил со пустошење и ограбување низ Пелопонез, исто така се залогорил од другата страна надојдената река Сперхеј. Поради силните дождови, се чинело дека не е можен никаков судир меѓу двете војски. Но, сепак, Уран ја преминал ноќе реката на погоден премин и ја нападнал војската на Самуил на спиење.

Поради факторот изненадување, војската на Самуил не успеала да се брани. Дури и самиот Самуил и неговиот син Гаврило Радомир биле тешко ранети и успеале да избегаат затоа што се скриле меѓу труповите. Наредната ноќ, тајно пребегале преку Етолските Планини во Македонија. 

Уран ги ограбил и ги оставил незакопани војниците на Самуил, а заробените pомеjи ги ослободил и со голем плен се вратил во Солун. 

       Крунисување

    Има само два извора кои опишуваат како Самуил станал цар. Првиот е Јахја, современик на овие настани, кој изнесува дека: 

'' Самуил по поразот што му го нанесе
Никифор Уран, отпрвин барал од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ милост,
ветувајќи му послушност. И токму кога
владетелот сакал да се согласи со тоа, 
се случи да умре царот на тема Мизија, кој
се наоѓаше во царскиот затвор во 
Цариград. Кога Самуил чу за неговата 
смрт, самиот се прогласи за цар.'' (Овој натпис оди во контраст со вистинските историски факти).

       

    Самоиловата чаша                                                                          Cамоиловата тврдина

   Втор, но подоцнежен извор е Поп Дукљанин, кој вели: 

„Во тоа време, се крена некој Самуил, кој
наредил да го нарекуваат цар и започна 
многу војни со pомеjите и ги исфрли 
од цела Cловинија, така што во негово 
време pомеjите не се осмелуваа ни да 
се приближат.“

 

Самоиловата тврдина Охрид

     Јасно е дека круната на Самуил не му ја дал младиот ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, со кого бил во непријателство. Затоа е очигледно дека патот до круната му бил отворен единствено преку Рим.
        Дека Самуил навистина имал круна (се споменува круна составена од зрна бисери), сведочат неколку наодои, меѓу кои и извештајот од шпанскиот Евреин Ибрахим Ибн Јакуб.

Постои и претпоставката дека Самоил бил крунисан веројатно од страна на патријарх Филип, кој добил чин Патријарх од Ватикан. Уште Снегаров забележал дека Самоил имал „канонски патријарх“, којшто може да го круниса.

Но, и покрај сите претпоставки, денес не се знае со сигурност каде е крунисан, кој присуствувал на овој важен чин и каква обврска примил Самуил при крунисувањето. 

По прогласувањето на Самоил за цар, престолнина на царството станал градот Охрид. 
Самоил имал круна предадена од страна на римскиот папа Грегор 5.

Легендата за името на Охрид 


Hосејќи камења за тврдината на ридот, a ридот бил стрмен, војниците  на цар Самол се жалеле ''ОХ - РИД '' ,.. од тука и името ОХ РИД - Охрид.

 

Според друго предание името на градот Охрид на овој наш град го дал  ромејскиот василеу Јустинијан. 

Преданието гласи:

Вељат че, кога се правеше охридската крепост, Јустинијан се качи на ридовите на кои лежит градот и, гледаешчем прелепото месотположење, извика:” Ох рид”, т.е. “ох, каков убав рид!” И од тога стана да се вика градот Охрид. 

Предавството на Ашота

За време на својот престој во Преспа, Самуил својата ќерка Мирослава ја омажил за Ашот, синот на убиениот солунски управител Григориј Таронит. Веднаш потоа Ашота како царски зет бил испртен да управува со Драч и во потчинетост да ја држи сета драчка област. Но набргу Самуил бил предаден. Имено Ашот во договор со својата жена Мирослава го предале градот Драч на pомеjите. За тоа предаство ромејскиот василеу го удостоил Ашот со титулата магистер а неговата жена со дворската титула ''Зости'' (дворска дама). На тој начин градот Драч повторно се нашол во рамките на Ромеија.

  Војната на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ против Самоил 1001-1004 година

 

      Откако василеу Васил ВТОРИ   склучил примирје со египетскиот калиф Ал-Хакимон, се посветил на борбите против Самоил. Ги зазел Верoја, Сервија и Воден и во 1002 година ненадејно се појавил со својата војска на брегот на реката Дунав, и тоа пред градот Видин. Самоил не дошол да му помогне на градот и конечно после осум месеци, Видин паднал во рацете на Ромеите. Откако го зазел Видин, василеу Васил ВТОРИ, се вратил назад со војските и пустошел сè на што ќе наидел. Кога со војските стигнал до Скопје, дознал дека од другата страна на надојдениот Вардар е залогорена војската на Самуил. Повторно Самуил ја прави истата грешка, се потпира на надојдената река како штит и повторно непријателската војска ноќе ја преминала реката и ја нападнала војската на спиење. Самуил безглаво избегал. 

Совпаѓањето и сличноста на поразот на Самоил кај Сперхеј и кај Вардар предизвикуваат сомневање во точноста на овој извор, Спер - хеј - копје хеј - C' копје хеј, (Значи сигурен доказ дека тоа време градот се именува како ''Скопје) но не постои друг запис за овој настан освен на Скилица: 

''По овој пораз кај Вардар, Роман од Паристрион, кого Самоил го назначил да управива со Скопје, на pомеjискиот владетел 
му го предаде овој град.''

По заземањето на Скопје, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ тргнал кон Перник (блиску до Софија). Но откако видел дека не може да го освои, се откажал од Перник, па заминал кон Пловдив, и оттаму во Цариград. Така завршил овој четиригодишен поход на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ против Самуил.

 

Битката кај Беласица (29 јули 1014 година)

До 1014 година, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ секоја година навлегувал во териториите на Самоиловото царство и напаѓал. Откако Самуил ги проучил сите начини за судир со ромејскиот василеу и откако дознал по кои патишата главно се движела pомеjиската војска, одлучил во 1014 година да влезе во директен судир со ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. За таа цел, Самуил презел напор за преградување на кој водел од Цариград преку Струма кон нејзината притока Струмица. Овој пат бил познат како царски пат. На најтесното место каде се доближуваат Беласица и Огражден, Самуил изградил дема (преграда) и на неа поставил добро извежбани луѓе, а во стрмните долини распоредил добро извежбани стрелци. Според Јован Скилица, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ имал обичај секоја година да навлегува во центарот на Македонија, па затоа Самуил се одлучил да му го прегради приодот на ромејскиот василеу низ теснината Кимба Лонга (лунга - долга) што во превод значи долго поле и е од латинско потекло и Клидис што значи клуч.

Кога во летото 1014 година ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја минал реката Струма и се упатил кон градот Струмица наишол на демата. Тогаш војниците на Самуил почнале да стрелаат и од демата и од стрмнините, нанесувајќи и на ромејската војска голема загуба. Според Скилица, ромејскиот василеу сакал да се повлече и врати назад но бил разубеден од Никифор Ксифија кој му предложил план за освојување на демата.

Според планот Никифор Ксифија требало со својата војска да ја заобиколи планината Беласица и да се спушти од другата страна и зад грб да ги нападне бранителите на демата и овој план бил одобрен од pомеискиот цар. Самоиловите војници не очекувајќи напад, се исплашиле и почнале да бегаат. Притоа многу војници загинале, а уште повеќе биле заробени. Ова го искористил ромејскиот василеу Васил ВТОРИ кој успеал да ја сруши демата и на 29.07.1014 година дошло до голема битка меѓу двајцата владетели.

Таа се одвивала во самото подножје на планината Беласица на просторот меѓу Клучката клисура и денешните села Борисово и Мокриево. Во оваа битка учествувал и самиот Самуил при тоа тој решил да стави сè на коцка и го испратил Несторица, еден од највлијателните големци од тоа време, со војска кон Солун, со цел да отворат два фронта и да ја поделат војската на Ромеиите. Но, тука веќе подготвен чекал војсководецот на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, Вотанијат, кој ја разбил војската на Несторица, cамоиловиот војсководец. Вотанијат всушност, гонејќи ги Самуиловите војници, стигнал до клисурата Клидион, ја преминал планината наречена Беласица, и ги изненадил утврдените војници на Самоил од зад грб. Самоиловите војници биле целосно поразени, а Самиот Самуил одвај ја избегнал опасноста да биде заробен, благодарение на синот Радомир, кој храбро ги одбивал нападите, го качил татка си на коњ и го одвел во тврдината наречена Прилеп.

Има некоја последна теорија за изненадниот напад врз самоиловата војска од зад грб, а тоа е дека тие биле нападнати ненадејно од 100 или неколку стотина калуѓери или монаси. Значи овие монаси ненадејно од зад грб ѓи нападнале самоиловите војници.

Теорија која треба да се истражува.

По битката ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се упатил кон тврдината Мачукион која се наоѓала во подножјето на планината Беласица и откако ја разурнал заминал кон другата тврдина Термица која се наоѓала во близината на денешната бања Банско не неуспеал да ја освои и затоа се упатил кон Струмица. Според Јован Скилица, додека траела опсадата на Струмица ромејскиот василеу го испратил ''словенскиот дукс'' Теофилакт Вотанијата со еден дел од војската да му обезбеди пат кој водел низ Дојран за Кукуш и Солун. На овој пат Гаврило Радомир имал поставено повеќе заседи. Кога Теофилакт Вотанијат одел по овој пат бил пуштен да помине но кога се враќал назад бил нападнат и целата pомеjиска војска била уништена. Михајло Деволски истакнува дека Гаврило Радомир лично го убил Теофилакт Вотанијат. Кога ромејскиот василеу разбрал за смртта на својот војсководач решил да се одмази. Bасилеу Васил ВТОРИ уште пред да ги крене опсадите на Струмица, Мосинопол и Мелник наредил сите самуилови војници да се ослепат, а на секој стоти да му се извади по едно око и така тие осакатени да ги однесат останатите ослепени војници кај Самуил во Прилеп. Ова се случило во село Водоча по што и самотo село го добило своето име.

По малку повеќе од два месеци на 6 октомври 1014 година, Самуил умрел од срцев удар. Во историската наука нема согласност каде точно умрел Самуил. Според веста на Јован Скилица еден дел од историчарите се на мислење дека тоа се случило во Прилеп но некој од научниците се сомневаат во тоа. Треба да се истакне дека Јован Скилица воопшто не соопштува каде Самуил починал. Имено тој соопштува за бегството на Самуил по битката во Прилеп, а потоа раскажува за ослепувањето на самуиловите војници и истакнува:

''... и нареди (василеу Васил ВТОРИ) секојa група од сто ослепени да ја води еден кој има едно око и ги испрати кај Самуил. А тој, гледајќи ги како доаѓаат во таков број и неможејќи храбро да ја поднесе таа несреќа, му се заврте во главата и падна во несвест на земјата. Присутните со вода и со мириси му ја повртија свеста и тој малку се опорави. Откако се поврати побара да се напие ладна вода. Кога ја испи доби срцев напад и по два дена умре.''

''Василеу Васил ВТОРИ вшусност се фалел (опеал) дека ги ослепил наемните татарски војски на Самоил'' - Петар Поповски

Скилица детално ја опишува смрта на Самуил но не наведува каде починал, а настаните ги изложува како тие да се случувале последователно и брзо еден по друг и поради тоа се добива впечаток дека Самуил починал во Прилеп. Меѓутоа се заборава дека помеѓу двете случувања: бегството на Самуил во Прилеп и неговата смрт поминале повеќе од два месеци. Затоа дел од историчарите се сомневаат дека тој останал во Прилеп и дека всушност тој починал во Преспа како што наведува Михаил Аталијат.

Според друго предание за битката на планината Беласица:

Самуил поставил одбранбена линија во Kличката Kлисура на реката Струмешница за да го запре напредувањето на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, кој од Цариград преку долините на Струма и Струмешница напредувал кон Струмица. Одбранбената линија почнувала кај денешен Петрича, со одбранбен бедем од околу 7 километри од селото Градешница на планината Огражден до селото Kоларево на спротивната Беласица, пресекувајќи ја клисурата. На секој преслап преку кој воделе средновековните патишта на Беласица биле изградени камена кула и утврдување, а одбранбената линија продолжувала во Македонија, со тврдини кај Мокриево, Струмица и Kостурино.

Ридот на Самуиловата тврдина бил централно и најголемо утврдување од каде што царот го набљудувал и командувал целиот одбранбен систем во клисурата. Во годините пред Битката на Беласица, додека ромејскиот василеу Васил ВТОРИ војувал во Египет и јужниот дел на Aпенинскиот Полуостров, Самуил го соголил ридот и го пресекол врвот. Од земјата од врвот направил три ѕида околу ридот, а од исечените дрва палисади, кои го обвивале утврдувањето.

Токму зад споменикот на Самуил е првиот земјен бедем, кој го обвива ридот. Тесна земјена патека низ него води кон врвот. Зад бедемот е ров, длабок околу два метра и широк пет метри. Над него на падината е вториот бедем и ров, а рамниот врв е опколен од последниот, единствен камен бедем на утврдувањето. Ридот меѓу бедемите бил обвиен со дрвени палисади, а до секоја одбранбена позиција воделе дрвени патеки издигнати на колци. Пристапот до врвот за напаѓачите бил извонредно тежок.

Kулата од која царот командувал со битката

Платото зад камениот бедем во деновите на битката имала 41 земјанка во кои логорувале Самуиловите војници. Земјанките биле направени од греди, покриени со глина, а секоја имала огниште во средината. Според археологот Димка Серафимова, која ги предводела истражувањата, на ридот постоело утврдување и населба уште од 4 век пред новата ера. По битката, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја урнал и запалил населбата, со што престанува животот на ридот.

На крајната западна страна, најбезбедната страна на платото, во археолошките истражувања што Музејот во Благоевград ги вршел од 1968 до 1973 година, е откриена уште една, многу поголема земјанка, единствена со камена печка. Таа се наоѓа зад единствениот камен одбранбен ѕид на платото. Покрај земјанката, ѕидот ја опкружува и околу два метра високата камена основа на која се наоѓала дрвена набљудувачка кула. Според местото и конструкцијата, сметаат археолозите, кулата не можела да биде ниту одбранбена ниту заштитна. Нејзина единствена намена било надгледување на боиштето. Тоа, сметаат археолозите, е местото од кое Самуил ја надгледувал својата одбранбена линија, а големата земјанка му служела како резиденција додека престојувал во утврдувањето.

Непробоен ѕид од утврдувања

Во 1983 година над царската земјанка е изграден свод, а над основата на набљудувачницата бетонска кула. Спирални скали водат до врвот, од кој има восхитувачки поглед на целата клисура. На запад се гледа целото Струмичко Поле, на север и на југ целите масиви на Огражден и на Беласица, а на исток, од каде што доаѓале pомеjите, видикот е непопречен сe` до долината на Струма. Одовде денес може само да се замислат седум километри долгиот бедем и попатните кули и утврдувања, кои ги поврзувале двете планини држејќи го ромејскиот василеу Васил ВТОРИ надвор од Самуиловото Царство. Но, првиот поглед од кулата ја објаснува и причината за поразот. Секое од утврдувањата, вклучувајќи го и ова, е сосема незаштитено од западната страна.

Kога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во јули 1014 година со војската стасал во Kлучката Kлисура, бил дочекан од седум километри долг бедем од земјени, камени и дрвени ѕидови. Според д-р Георги Митрев од универзитетот во Пловдив, одбранбената линија почнувала високо на Беласица, со утврдување кај местото Гергевче на 750 метри надморска висина. Самуиловите војници го користеле теренот претворајќи ги коритата на планинските рекички во ровови, а сртовите на ридовите во бедеми. На планинските позиции поставувале дрвени, а во рамнините земјени и камени бедеми. Од нив стрчеле дрвени колови, под острите врвови врзани со јажиња за напаѓачите да не може да минат меѓу нив.

Од Гергевче дрвена ограда се спуштала по северната падина на Беласица источно од селото Kлуч до друго утврдување со ров длабок околу два метра, засилен со камен ѕид, во должина од околу 2 километра, до ново камено утврдување. Бедемот продолжувал со камена и дрвена ограда, со камени одбранбени кули, до друго утврдување 300 метри посеверно кон реката Струмешница. Местото било природно оградено од три страни, со приод од запад, а токму поради тоа, подоцна pомеjите и лесно го зазеле. Уште едно утврдување стоело на јужното крило на одбранбената линија пред Самуиловата тврдина. На север, кон Огражден, биле изградени дрвени ѕидови.

Уште една, помала одбранбена линија, се протегала на југ до селото Kоларово. Kамен ѕид долг 1,5 километар завршувал со утврдување кај преслапот Демир Kапија, еден од ретките премини на Беласица.

Сиот одбранбен систем бил поставен со приоди од запад, од заднината на cамуиловите војски. Поради кусото време за подготовка, Самуиловите војници го користеле теренот, едноставни техники и локално расположивиот материјал. Во земјените ѕидови како арматура биле ставани дрвени греди, а камените фортификации биле градени без материјал за спојување, само со редење на каменот. Затоа сите имаат широки основи.

Два пробоја на бедемот

Приказната вели дека по неколку неуспешни напади, кога ромејскиот василеу Васил ВТОРИ видел дека не може да ја пробие одбраната на Самуил, пратил дел од војската да ја заобиколи Беласица и да ги нападне Самуиловите војници од зад грб. Но, историчарите имаат уште неколку други нејзини верзии.

Според Митрев, имало не еден, туку два маневра за заобиколување на одбранбениот бедем - и од југ и од север. Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ ги пратил својот омилен војсководец и солунски владетел Теофилакт Вонтијат и стратегот Никифор Kсипријас по секоја цена да најдат премин преку Огражден, односно Беласица. Според историчарите, за да ги залажат Самуиловите војници, pомеjите ги разделиле силите преку ден, а наместо коњи, војската имала магариња за бранителите да мислат дека со нив ќе донесе храна за pомеjите, кои вршат опсада на бедемот. Според познатата приказна, Никифор ја заобиколил Беласица за една ноќ и утредента ги нападнал Самуиловите позиции од зад грб. Но, велат историчарите, pомеjискиот војсководец три дена ја искачувал планината барајќи премин. Сртот веројатно го минал одејќи од селото Шугово во денешна Грција преку Kоларев Врв, единствениот превој на Беласица. Митрев смета дека преминот бил преку превојот Демир Kапија кон селата Порој или Матница, преку средновековен пат.

Ромеjите се движеле низ шуми и долови, криејќи се од Самуиловите војници. Откако им се доближиле на околу еден километар, утрото на 29 јули со силни викотници извршиле јуриш. Хроничарите нападот го опишуваат како масакр, во кој Самуиловите војници биле изненадени од единствените небранети страни на нивните утврдувања.

Според една верзија, тој ден Kсипријас го урнал бедемот кај Kлуч, со што се споил со главнината на силите на василеу Васил ВТОРИ.

Вториот одред за обиколување војската на Теофилакт Вотанијат го минала сртот на Огражден по коритото на Градешка Река и од планината слегол на околу 10 километри западно од бедемот.

Затоа овие сили не учествувале во битката на 29 јули. Но, според историчарите, битката продолжила и следниот ден.

Вториот ден во битката се вклучил и Теофилакт со своите сили и ги изненадил Самуиловите војници на северната страна на бедемот.

Самоил, кој на 29 јули бил во струмичката тврдина, бил отсечен од своите војски во клисурата и кога дознал за нападот, веднаш тргнал да им се придружи на своите војници. Во тврдина во околината на Мокрино се обидел да ги спои своите сили со разбиените војски, но едвај преживеал. Син му Гаврил Радомир го спасил и го однел во прилепската тврдина, постојат податоци дека во Битката на Беласица загинале 160.000 Самуилови војници.

Ромеjите ги уништиле тврдините кај Мачуково и кај Струмица и почнале опсада на градот.

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ, сакајќи оттаму да продолжи за Солун, го пратил својот миленик Теофилакт да го испита патот. Kај Kостурино, Самуиловиот одред предводен од Гаврил Радомир, ги пречекал во заседа, а принцот лично го убил pомејскиот стратег. Тоа, велат историчарите, е причината што ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во август 1014 година го наредил ослепувањето на заробените Самуилови војници.

Kај кулата кај Мокриево ce нaoѓa спомен-плоча за битката.

Локалната самоуправа на струмичко Ново Село на денот на битката постави спомен-плоча во месноста Пирго кај селото Мокриево. Таму се наоѓа средновековната кула, која била дел од одбранбениот систем на Самуил.

Mакедонска поезија за цар Самоил

Извадок од една македонска народна песна настаната околу илинденскиот период:

 ... Нека разбере цела Европа,

па ако сака и сам султанот:

Тука живеат  Македонци,

на Самоила славни потомци...

И ново царство ќе основаме

над таа клета тиранија.

Песна за Цар Самоил

          Смртта на Самоил  

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ наредил на заробените војници да им бидат извадени очите, а на секој стоти да му се остави по едно око. Такви ги испратил кај Самоил. Кога Самуил ги видел во толкав број и во таков неред, не можејќи да ја поднесе храбро и мирно оваа глетка, паднал на земја во несвест, бидејќи му се слошило. 

''... И нареди (ромејскиот василеу Васил ВТОРИ) секојa група од сто ослепени да ја води еден кој има едно око и ги испрати кај Самуил. А тој, гледајќи ги како доаѓаат во таков број и неможејќи храбро да ја поднесе таа несреќа, му се заврте во главата и падна во несвест на земјата. Присутните со вода и со мириси му ја повртија свеста и тој малку се опорави. Откако се поврати побара да се напие ладна вода. Кога ја испи доби срцев напад и по два дена умре.''

на 6 октомври 1014 година.

Самуил како законски наследник го поставил својот син Гаврило Радомир, дотогашен свој совладар, како и најмладиот свој незаконски син со непознато име.
Самоиловото царство - Словинија останало независно уште 4 години по смртта на својот водач. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ кога го освоил Охрид повторно ги ослепил македонските заробеници.

Ликот на царот Самуил, реконструиран според неговиот череп (од саркофаг "Г") црква Свети Ахил, Мала Преспа, но овој податок на треба да се зема за сериозен, гробот на Цар Самоил се уште не е пронајден

Базиликата на островот Свети Ахил

Бугарите се опасни фалсификатори, зошто во Првата Светска Војна имаат запленето многу црковен материјал од Македонија, па фалсификуваат, ништо не треба да има се верува.

Внатрешните прилики за време на Самуил 

Познато е дека во Самуиловата држава први и најбројни биле  Македонците, потоа тесалците, aкаранлците, eтоллците, а по нив pомеите и eр-мен-ците - фригите (ермените-фригите тоа е исто со Македонците). Треба да се нагласи дека нема ниту еден изворен податок дека Македонците самите себеси се нарекувале ''ВОЛГАРИ'' или ''БУГАРИ''.

На чело на ваквиот конгломерат на народи, стоел царот и автократ Самуил:

„раб божји“,

како што се нарекувал самиот себеси, можеби?!. 

Службен јазик бил македонскиот, за што сведочат спомениците што самиот Самуил ги подигнал.

Јадрото на неговата држава било сосема поинакво. Тој востанови и врховна црковна институција на својата држава, во сосема друг центар, со седиште прво во Преспа, а потоа во Охрид. Но Царигратската курија не се согласила Самуиловата држава да добие патријарх, туку архиепископ, а бидејќи Охридската архиепископија се косела со интересите на Ромеја, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ не сакал да ја потврди. Во одделни истакнати манастири постоеле и препишувачки училишта, каде писарите-монаси препишувале на стариот македонски  црковен јазик, меѓу кој знаеме и за ''Охрискиот Подароќ', од црковни книги испратен од самоли на Владимир Први од Киев.

За судството од тоа време, не постојат посебни документи, освен дека самиот владетел е врховен судија.

       Самуил како законски наследник го поставил својот син Гаврило Радомир, дотогашен свој совладар, како и најмладиот свој незаконски син со непознато име. Самоиловото царство останало независно у ште 4 години по смртта на својот водач.

 Гаврило (Гаврил) Радомир  

Гаврило (Гаврил) Радомир (октомври 1014 - август 1015) е првородениот син на Цар Самоил и Агата Управувал со Самоиловото царство по смртта на татко си. Убиен е подмолно од неговиот братучед Јован Владислав.

Во 990-тите се жени со Маргит, ќерката на унгарскиот владетел Геза. Тој брак е краткотраен и е прекинат по смртта на Геза и откако Гаврило Радомир се вљубува во Ирина од Лариса, со која се жени и има 7 деца.

На двапати (кај Сперхеј и Беласица) успеал да го спаси својот татко и да го извлече од бојното поле по веќе загубените битки. По смртта на неговиот татко, се искачил на престолот. Како совладател ги управувал териториите околу Островското и Петерското Езеро, заедно со Пелагонија каде што, во Битола (Битољ - вториот град изградн од камен), за време на неговото кратко владеење се наоѓал неговиот престол. Битола, за време на неговото владеење (1014 г.) во pомеjиските извори се споменува под името Бутелиу.

Водел борба да ги зачува териториите што ги зазел неговиот татко. По војната со Ромеја ги загубил Северна Пелагонија, Раец и Мегленската област, но успеал да ја одбрани Битола, каде што се наоѓала неговата резиденција.

Во 1015 г. бил убиен на лов, кај местото Петерско близу Острово на брегот на Островското Езеро, од неговиот љубоморен и желен за власт братучед Јован Владислав.

Во чест на Гаврило Радомир од 1942 година, највисокиот врв на планината Беласица го носи името Радомир.

Јован Владислав бил македонски владетел со Самуиловото царство од 1015 до 1018 година.

Тој е син е на Арон, братот на Самуил. Кога Самоил наредува да се убие целото семејство на Арон, по инсистирање на Гаврилo Радомир, Јован Владислав е единствениот што е поштеден.

На чело на Самоиловото царство доаѓа откако во август 1015 година при лов подмолно го убива тогашниот владетел Гаврилo Радомир. Според Јован Скилица, при тоа ја убива и жената на Гаврило Радомир, Ирина од Лариса и го ослепува нивниот најстар син. Покрај тоа, гледајќи претендент за престолот во cамоиловиот зет и владетел на Дукља, Јован Владимир, го намамува да дојде во Преспа и наредува подмолно да се убие на 22 мај 1016 година.

Иако Владислав номинално ја признал власта на Poмeја, набргу дошло до разидување меѓу двата владетели и војската на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ во 1016 година ја пустоши Пелагонија, ги опседнува Струмица и Перник и освојува неколку тврдини. Во февруари 1018 Joван Владислав бил убиен при опсадата на Драч, а неговата вдовица Марија со децата и соработниците им се предале на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. Со тоа Државата на Самуил престанала да постои.

 

Од 972 г. Паристрион, државата на татарите и слововенетo - гласните (словените), не постои, истата влегува во состав на Ромеја, во која спаѓаше и поголемиот дел на Македонија. Паристрион беше признаета од ромеите во времето на паристрионскиот цар Симеон, му беа дале и патријарх да го круниcа за цар, значи од Симеон татарите имале ''цар''.

Слободните територии на Самоил, pомеjите не ѓи признаваа како посебна држава, туку тие за нив беа само бунтовници. По пропаста на Самоиловото Царство во 1018 г. Ромеја ја дели територијата Македонскиот Полуостров - денешните Македонија, Србија, Бугарија, Црна Гора и дел од Албанија на ''теми''. Инаку, темите како административно уредување беа воведени во Ромеија уште од 9 век. 

За да ги асимилира различните етникуми во својата држава во Ромеја, Ромеја ги менуваше вистинските етногеографски имиња на областите, добиени по името на етносите кои ги населуваа тие територии, во нови, кои немаат врска со националноста на домородниот народ. Поради тоа, Ромеја само ги дислоцираше имињата од една во друга pомеjиска област. При тоа, територијата на источна Тракија станува тема Македонија, а жителите на темата Македонија за pомеите се pомеиски тематски жители и поданоци - Македонци, без разлика на нивната етничка припадност. 

Цариград и неговата околина, беа сместени во тема Тракија, а жителите на оваа нова тематска Тракија од Ромеја беа нарекувани тракијци. Територијата на Македонија, Црна Гора, сегашна Србија влегоа во poмejиска тема Воулгариа и сите жители на темата Воулгариjа  беа за Ромеја тематски “ВОУЛГАРИ“, поданици на Ромеија. 

Бриги - фриги - eрмени, еве како постанале.

- ЕР - ''Р'' на латинаски
- МЕНи - луѓе (мажи) - Ермени.

Луѓе на Рим, т.е. граѓани на Рим, но не означува дека биле вистински римјани. Значи eрменците биле населени до Костантинопол, регионот бил преимениуван во ''Македонија'', а вистинската Македонија билa преимениуванa во ''земја на проститѐ'' - Вулгарија, целиот Македонски Полуостров.

Додека денешна Бугарија (без Пиринска Македионија) ја направија тема Паристрион или Mезија (Античка мизија се наогаше во Ѕеника - Мало Азија), а жителите по ромеиската книжнина беа нарекувани паристрионци или мизи.

Поимот '' Византиско царство '' е модерен термин и не им бил познат на современиците на царството. Во текот на своето постоење ова царство се нарекува Ромеја, што претставува директен превод од латинското име на Римското царство. ''Imperium Romanorum'', сите постоечки записи говорат за „pомеи“, значи земји кои се наследници на Римското царство и нивни поданици.

Називот ''Византија'' прв пат се користи во 1557 (нешто повеќе од стотина години по падот на Константинопол од страна на баварскиот историчар Хероним Волф, во неговото дело ''Corpus Historiae Bizantinae'', каде што се вели дека називот Византија потекнува од стариот град Виѕеон (Византион), кој се однесувал на една колонија која постоела на Босфор пред формирањето на Константинопол.

(извори: Ibidem, p. 43-49./Vezi P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 112-115, N. Iorga, Les premieres cristallisations d'État des Roumains, “Bulletin de la Section Historique”, 5-8, 1920, 1, p. 33-46; N. Bănescu, Les premiers témoignages byzantins sur les Roumains de Bas-Danube, “Byzantinisch-Neugriechische Jahrbücher”, 3, 1922, p. 287-310 / N. Bănescu, Les duchés byzantins de Paristrion (Paradounavon) et de Bulgarie, Bucarest, 1946, p. 101; P. Diaconu, Les Petchénegues..., p. 101).

Mапата е од подоцнежен период латинците ја именуваат ''волгарија'' како ''болгарија''

Мапа на Темите во Ромеија 1025 г., Македонија со Србија се тема Воулгарија. Денешна Бугарија (без Пиринска Македонија) е тема Паристрион, а вистинска Тракија е тема Македонија.

Мапата е од подоцнежен период латинците ја именуваат ''волгарија'' како ''болгарија'', имено денешните историчари од Бугарија под поимот ''волгароy'' на писмото ''коине'', тие воедно и тие кои не го разбираат писмото, читаат ''болгарој''.

Бриги - фриги - eрмени, еве како постанале.

- ЕР - ''Р'' на латинаски
- МЕНи - луѓе (мажи) - Ермени.

Луѓе на Рим, т.е. граѓани на Рим, но не означува дека биле вистински римјани. Значи Ермените биле населени до Костантинопол, регионот бил преимениуван во ''Македонија'', а вистинската Македонија билa преимениуванa во ''земја на проститѐ'' - Вулгарија, целиот Македонски Полуостров.

 

РОМЕJИТЕ ГИ СМЕШАЛЕ ГЕОГРАФСКИТЕ ПОДРАЧЈА.

Скилица истотичарот ги именува војските на ''унгарцитѐ'' и војската на цар Сименои како ''волгароy'', а подоцна и војската на цар Самоил, значи не можат да бидат ''уингарцитѐ'', ''болгароy'', туку за ромеите биле ''волгароy'' - прости, на латински.

Мадридскиот Скилица

''Madrid Skylitzes'', Во 12 век во Сицилија била изработена копија на делото на Скилица, која денес се наоѓа во ''Biblioteca Nacional de España'' (Националната библиотека на Шпанија) во Мадрид и е познато како ''Madrid Skylitzes'' (Мадридскиот Скилица), Codex Græcus Matritensis Ioannis Skyllitzes или едноставно ''Skyllitzes Matritensis''. Овој е единствениот зачуван манускрипт на писмото ''коинѐ'', во него има 574 минијатури. Не е јасно дали минијатурите се копија на оригиналните ромејски ( византиски ) или се додадени кон ракописот.

Јован Скилица

Јован Скилица (на писмото ''коинѐ':Ιωάννης Σκυλίτζης) — ромејски хроничар од крајот на 11 век. Во ромејскaта управа го имал високиот чин, а претходно бил ''megas droungarios tes viglas''.

Неговото најзначајно дело е „Историски синопсис“ (Σύνοψις Ἱστοριῶν, Synopsis Istorion), кој го опфаќа периодот од 811 до 1057 год., т.е. од смртта на императорот Никифор 1-ви до крајот на владеењето на Михаил 4-ти. Делото на Скилица се смета како продолжение на хрониката на Теофан Исповедник. Постои и продолжение на хрониката на Скилица најверојатно од истиот автор, која го опфаќа периодот од 1057 до 1079 год., а познато е како Skylitzes Continuatus ("Продолжението на Скилица").

 

Унгарците ја победуваат војската на Симеон, од пишаното дело ''Madrid Skylitzes''.

Што сакаме да кажеме дека, во делото на Јован Скилица, ''војската на унгаритѐ'', војската на паристрионскиот цар Симеон 1-ви, војската на цар Смоил и други, од Македонкиот Полуостров, биле означени како ''волгарѝ'', што на латински значи прости. Значи под поимот ''volgaroi'', ( треба да го знаете писмото ''коини'' за да го прочитате правилно овој натпис), сé ставени повеќе словнски племиња (сло вени - слово венето, исто зборуваат) идни одделни народи, но дури во 18 век, на сметка на македонсиот народ.

Остромировото евангелие, всушност е препис од ракописните книги кои Самуил ги испратил во Русија за да се покрсти, односно христијанизира рускиот народ:

„ Новгороските листови'', како македонски ракопис со писмо и правопис од десетти век, се остаток од оригинален македонски царски евангелски кодекс, кој во врска со покрстувањето и воспоставувањето словенско богослужење во Русија, заедно со други македонски црковни ракописи, бил испратен во Русија и стигнал во Новгород, каде што подоцна, во 1056 - 57 година, ѓаконот (свештеникот) Григориј и неговиот соработник го користеле како модел за изработка на Остромировото евангелие.

Во меѓувреме, по испраќањето на ракописните книги од Охрид во 991, извршено е покрстување на рускиот кнез Владимир и народот, со што рускиот народ бил вклучен во семејството на христијански народи.

Самиот Владимир бил покрстен во Kорсуњ од словенски епископи и свештеници, меѓу кои во руските летописи се спомнуваат свештеникот Атанас, кој подоцна станал ’протопоп‘ на најголемата Kиевска соборна црква, и Јоаким, кој во времето кога пристигнува Самуиловиот подарок од Охрид бил Новгороски епископ, па веројатно преку него бил воспоставен контакт со Самуил.

Притоа, заканата на Владимир за поход на Цариград, предизвикале голема вознемиреност во престолнината на Ромеија, особено во врска со преговорите на Владимир со Самуил.

За да се спречи зближување со Самуил, со специјална мисија кај него била испратена pомеијската принцеза Ана, сестра на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ, заедно со великодостојници и презвитери, па, откако Владимир бил крстен од Kорсуњскиот епископ, бил извршен и обредот на венчавање, по што Владимир со Ана и свештениците се вратил во Kиев а Kорсуњ им го предал на pомеијците. Се разбира сето тоа било направено за да се спречат преговорите со Самуил, особено во врска со организацијата на Руската митрополија со богослужење на словенски јазик.“

Во студијата се констатира дека Јоаким во Kиев донел „ голем број калиграфски ракописи од Самуиловиот охридски подарок “

ПРАВОСЛАВИЕТО ВО РУСИЈА: Русите биле покрстени со книги така наречениот "Охридски подарок" од црковни книги кои им ги испратил Цар Самуил на Владимир Први.

Новгороските (Купријанови) листови претставуваат остаток од македонски ракописен кодекс испратен од цар Самуил во Русија во времето на нивното покрстување.

Најубаво ќе го разбереме ромеиското декларирање на нивните поданици според темите каде што живеат, а не по народноста, ако го разгледаме случајот со ромејскиот василеу Васил ВТОРИ. 

Кованци од василеу Василe ВТОPИ:''+VASIL CONSZANZS LEONEN THO VASILS ROMEON'' - ВАСИЛ КОНСЗАНЗС ЛЕОНЕН ТХО ВАСИЛС (владетел) РOМЕОН (римски)

ВАСИЛ КОНСЗАНЗС ЛЕОНЕН, ТОЈ ВЛАДЕТЕЛ РИМСК

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ Македонецот припаѓа на лозата на Македонците, чиј родоначенлик е Васил Први, етнички Ерменец, а некои историчари сметаат дека е од мешана македонско - ерменска фамилија, која стотина години живеела во Адријанопол. Поради тоа што е роден 811 г. во Адријанопол (денешно Едрене), во тогашна Ромеииска тема Македонија, во сите pомеиски извори е наречен Македонец, а неговата династија Македонци.

(Извори: 1. Ibidem, p. 228; cf. GSBH, V, p. 155 / 2. "Basil I." Encyclopædia Britannica. 2005. / 3. Abstracts from the International Conference ARMENIAN CONSTANTINOPLE organized by R.G. Hovannisian, UCLA, May 19-20, 2001, UNIVERSITY OF CALIFORNIA, LOS ANGELES, DICKSON AUDITORIUM). 

Историски недвосмислено е докажано дека eрменците и сите останати националности што живееја во темата Македонија (историска етно-географска Тракија) станаа по ромеиските книги Македонци, а Македонците зошто живееја во тема Волгарија станаа тематски ''волгари''. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ беше најлутиот непријател на Самоил. Во 1014 г. кај Беласица, тој ја победи македонската армија и сојузници на Самоил, каде убива неколку илјади македонски војници. По оваа битка, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ од страна на ромеиските хроничари е наречен ''Волгаро - убиецот''.  т.е. убиец на жители од ромеиjската тема  Волгарија, а не етнички ''волгари'', зошто самоиловата војска беше составена покрај ce од Македонци, така и и сојузници од Македонскиот Полуостров. Како ермено-македонецот ромејскиот василеу Васил ВТОРИ беше Македонец за ромеиските хроничари, така и Цар Самоил беше ''волгаин'' за Pомеија.

С

Кованци од василеу Василе ВТОРИ: '' + IHSUS XRISTUS VASILEU VASILE'' - Исус Христус - светлината (владетелот) Василе

 

Кованци од василеу Василe ВТОPИ: '' + VASILEON SANTIS'N'' - Цар на царевите, просветениот (натписот од нашата десна страна)

амоил  жител и владетел на териториите кои припаѓаа на темата Воулгарија. 

Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ, кратка биографија

'' По испраќањето на ракописните книги од Охрид во 991, извршено е покрстување на рускиот кнез Владимир и народот, со што рускиот народ бил вклучен во семејството на христијански народи.

Самиот Владимир бил покрстен во Kорсуњ од словенски епископи и свештеници, меѓу кои во руските летописи се спомнуваат свештеникот Атанас, кој подоцна станал ’протопоп‘ на најголемата Kиевска соборна црква, и Јоаким, кој во времето кога пристигнува Самуиловиот подарок од Охрид бил Новгороски епископ, па веројатно преку него бил воспоставен контакт со Самуил.

Притоа, заканата на Владимир за поход на Цариград, предизвикале голема вознемиреност во престолнината на Ромеија, особено во врска со преговорите на Владимир со Самуил.

За да се спречи зближување со Самуил, со специјална мисија кај него била испратена Ромеијската принцеза Ана, сестра на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ заедно со великодостојници и презвитери, па, откако Владимир бил крстен од Kорсуњскиот епископ, бил извршен и обредот на венчавање, по што Владимир со Ана и свештениците се вратил во Kиев а Kорсуњ им го предал на Ромеијците''.

968 ромејскиот василеу Васил ВТОРИ имал потреба од '' сојузник '' против граѓанската војна со Бардас Склеро и Барда Фока. василеу Васил ВТОРИ нашол сојузник во Владимир 1-ви (980- 1015) цар на Русиjа, кој за за возрат ромејскиот василеу Васил ВТОРИ му ја дал сестрата Ана. Поправо ромeиjската црква од Костантинопол се противела бидејќи Владимир бил паган и имал 40 жени ма тој ветил дека откако ќе се ожени со сестрата на Василиј, Русија ќе стане православна христијанска држава и наромејскиот василеу Васил ВТОРИ ќе му испрати 6 илјади војници на помош.

Така 989 Владимир 1-ви ја зел за жена сестрата наромејскиот василеу Васил ВТОРИ во Киев a Русија влегла во православната xристијанска вера.

Владимир 1-ви е прогласен за светец од руската православна црква за светец.

Истата 989 година биле испратени 6 000 војници на помош на ромејскиот василеу Васил ВТОРИ кој го задушил вториот бунт на Бардас Склеро и Барда Фока.

Во 996 во Костантинопол дошол амбасадор на Отон 3-ти (983- 1003) кој барал од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ да му испрати некоја ромеиjска благородничка и доколку таа благородничка родила син, тој син ќе бил владетел со неговото царство. Pомејскиот василеу Васил ВТОРИ на овој предлог се согласил и му пратил една внука, нo таа внука умрела веднаш после свадбата.

Зое (пчела), фреска, Св. Софија

После еден период на жал Отон 3-ти пак побарал друга ромеиjска благородничка за жена од ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ја пратил убавата внука Зое, нo кога таа била на пат во Бари, во Костантинопол дошла вест дека Отон 3-ти умрел. Така пропаднал планот: ''да можниот иден наследник владее со териториите на поранешните Западното Римско царство и Источното Римско Царство и обединување на римо-католичката и православната црква од Костантинопол''.

Кога 1018 конечно го уништува Самоиловото Царство, ромејскиот василеу Васил ВТОРИ овој голем успех поправо го слави во Атина. Атињаните биле воодушевени и во негова чест Партенон бил претворен во црква и отогаш атињаните масовно ја презеле православната xристијанска вера. Значи од 1018 година атињаните од пагани ''во маса'' станале православни.

 

Самоил царот на Македонска Словенија ( зборувале венетски дијалект - сло вен - словен = слово венето ) имал 100% македонско име и означува:

 

САМО едното и ИЛ - богот на Сонцето = Самоил - владетел - ''само светлина''

ромејскиот василеу Васил ВТОРИ ( во царството биле вклучени повеќе народи кои не зборувале само венетски ма и од друѓи гласовни говори ) и тоа е 100% македонски збор:

 

ВАС - вашиот, ИЛ - богот на Сонцето и додавка иј = Васил - владетел - ''вашата светлина''.

И едниот и друѓиот се бореле за превласт на Македонија дури и ромејскиот василеу Васил ВТОРИ се само прогласил за ''македонски'' ( поточно неговиот прдедок ) нo, ни едниот ни друѓиот не ја нарекле својата држава Македонија, имало тема Македонија близу до Костантинол, царската лоза македонци со ерменско потекло, кои себе јавно се декларилале како македонци, владеелa со Ромеја 187 години. За етничка Македонија не направиле ништо.

 

 

Седиште на темата Воулгарија  бил градот Скопје, од каде се управувал не само најголемиот дел од Македонија, туку и  денешна Србија, Црна Гора и делови на Албанија. Поради тоа, тие жители за pомеиците представуваа во средниот век “Волгари“- жители на темата Воулгарија . 

Ромескиот историчар Лаоник Халкондил вели: 

“Трибалите сега се нарекуваат паристрионци ” (Laonicus Chalcondyles, P.G., т. 159, Op. cit., кол. 26). 

Во истиот период, вистинските ''татари'' за Pомеите представуваа Мизи или Паристрионци- жители и поданици на ромеиската Тема/област Паристрион или Мизија.

Скилица, најголемиот ромеиjски хроничар на средновековната македонска држава и зетите ги нарекуваше ''волгари'', а зетскиот принц (всушност бил илир) Константин Бодин го нарече  „Цар на волгарите“, додека  целата негова војска составена од  Македонци ја окарактеризира како војска на „волгари“ (Georgius Cedrenus loannis Scylitzae ope ab L Bekkero suppletus et emendatus 11, Bonnae, 1839, pp 714-719) т.е. војска составена од жители на темата Воулгарија. Неговиот татко Јован Владимир (кнез зетски денес наречен: црногорски), ромеиjските хроничари го именуваа како  ''вулгарој'' (жител на тема Воулгарија ), a бугарската црква побрза да го прогласи зетскиот принц (кој всушност бил илир) за бугарски светец и денеска неговото име се слави од БПЦ на 22 мај (Види православен календар на Бугарската Православна Црква).

Pомеискиот хроничар од средмиот век, Михаил Псел, за востанието на Петар Делјан (внукот на Цар Самоил) напиша дека тоа е востание на племето на "волгаритe", а почнало во денешниa Војводина и Србија. Крунисувањето на Петар Делјан во цар е одржано во Белград, а Скилица ги означува белграѓани како волгари (воулгарои).

Со уништување на Самуиловото царство во 1018 година, повторно била воспоставена ромеиjската власт на поголемиот дел од Македонскиот Полуостров. Меѓутоа, по 1025 година во Pомеија започнал период на нови закани по македонското население. Со зајакнувањето на крупните земјопоседници, чија моќ постојано растела, селанското и потчинетото население во Македонија, било принудено да ги толерира неподносливите зголемувања на даночните обврски и нивното самоволие. Ваквата економска ситуација, ја влошила положбата на македонскиот народ, кај кој стремежите за слобода и враќање на изгубеното славно Македонско Царство биле континуирано присутни.

Дополнително состојбата кај македонското население се влошила во 1037 година по смртта на охридски архиепископ Јован и по назначувањето на Лев за охридски архиепископ од стрaна на  ромејскиот василеу Михаил 4 Пафлагонец. Обидите на Лев за систематско acимилирање на црквата и на македонското население како и економските реформи спроведени од Јован Орфанотроф, довеле до избувнување на масовно востание во Македонија, предводено од Петар Делјан, во 1040 год. Во востанието учество зеле не само православните Македонци туку и еретичките богомили Македонци на кои самата вера им забранува користење на оружје. Сепак и покрај широките размери што го добило востанието, тоа било крваво задушено во 1041 година. Учеството на православните Македонци и богомили Македонци во востанието на Петар Делјан е потврдено во Барските анали.

Барските анали (Аnnalеѕ Вагепѕеѕ), чиишто автор е анонимен, биле напишани во градот  Бари,  Јужна Италија. Во Барските анали, кои ги опфаќаат историските настани од 605 до 1043 година, се наоѓаат драгоцени податоци и за историјата на македонскиот народ во првата половина на 11 век. Анонимниот автор кој живеел во 11 век, во 1041 година, односно во времето на востанието на Петар Дељан во Македонија, во Барските анали соопштува за учество на Македонци во pомеиската војска во Јужна Италија.

Имено, анонимниот автор на Барските анали ќе забележи: 

 „Тука во Лонгобардија ( следбеници на Викинзите од север) дојде од Сицилија протоспатарот и капетанот Михаил. На 17 март се заврза битка меѓу норманите и pомеиjската војска. Потоа на 4 мај pомеиската војска се собра на едно место на ''Монс Мајор'' крај реката Ауфид, започна битка во која загинаа особено многу aнадолијци и oбсеквиани, pуси, тракијци, калабројци, лoнгобарди, катипанити. Норманите беа не повеќе од две илјади души, а pомеиската војска, без да се смета прислугата, осумдесет илјади. Кога Михаил се врати оттаму, исплашен, со малцина останати полуживи од страв пред жестоките нормани, тој беше пишал во Сицилија и оттаму пристигнаа бедните македонци,  павлиќијани и калабријци. Тогаш, откако тие се присоединија со другите во мочурливите пасишта под Монс Пилозус, Михаил по наредба на ромејскиот василеу се врати во Сицилија, од каде што дојде.“

Како што се гледа од записот, Pомеjиската војска предводена од протостаторот и катепан на Сицилија, Михаил, имала воен судир со норманите во Јужна Италија, но и покрај надмоќноста на pомеииската војска, не можеле да ги победи малубројните нормани (Вистината е по друга, ромејската војска била составена од потчинети нроди кои не сакале да војуваат за Ромеја). Затоа Михаил исплашен побарал засилување од Сицилија, од каде пристигнале:

 „Бедните македонци и павлиќијани и калабријци - ''scripsit ad Siciliam et venerunt ipsi miseri Macedones et Pauliciani et Calabrenses“.

Многумина историчари објаснуваат дека овие несреќни македонци и павлиќијани биле бегалци од Македонија, кои нашле засолниште на Сицилија во 1041 година, кога Pомеија го ликвидирала востанието на македонскиот народ на чиешто чело стоел Петар Делјан (Делј ан - делен). 

 

 

ИСПРАТИ КОМЕНТАР:

 

 

ПРЕЗИМЕ
ИМЕ
ГРАД
ДРЖАВА
е-маил
КОМЕНТАР

 

 

*** Можете да не контактирате и на кoнтакт е-маил: info@makedoniaese.com

 

1. 

- Поповски добро знае дека немало ''бугарѝ'' во времето на Македонскиот владетел Самоил

Д-Р ПЕТАР ПОПОВСКИ објаснува зошто василеу Василе ВТОРИ ја ослепел војската на Самоил и бил наречен „бугароубиец“


      Bасилеу Василе ВТОРИ, кој бил вујко на Самоил и му овозможил да земе дел од неговата Империја и со неа да владее, позната под името “Словенија” (Дивиот Запад го нарекува “Склавинија”), иако ја опфаќала етничката територија на Македонија, бидејќи во тоа исто време веќе постоела држава под името “МАКЕДОНСКО ЦАРСТВО” на чело со василеу Василе ВТОРИ, кое се простиурало до Централна Азија и Северна Африка, со претстолнина Константинопол. Bасилеу Василе ВТОРИ повеќе пати му советувал на својот внук да не користи наемна војска (татари), туку етнички Македонци. Самоил не го послушал, со одговор, дека “АКО КОРИСТИ СВОЈА ВОЈСКА, НЕМАЛО КОЈ ДА ГИ ОБРАБОТУВА НИВИТЕ”. Василеу Василе ВТОРИ по трето предупредување го изгубил трпението и тој решил да ја исполни заклетвата на своите далечни предци, кога уште на почетокот од 8-от век, 17-ет села од oдринско, етнички Македонци, насилно биле иселени во Добруджа од страна на татарите. Според авторот ''Symeon Magister'', тоа население ”КОЕ СЕБЕ СИ СЕ НАРЕКУВАЛО МАКЕДОНСКО И ГО ЗБОРУВАЛЕ МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК”, се заколнало, дека”КОГА ТОГАШ ЌЕ ИМ СЕ ОДМАЗДАТ НА ТАТАРИТЕ”.
Според кажувањето, пак, на авторот на неговата биографија ,,Georg Harmatolos,, “Bасилеу Василе ВТОРИ РЕКОЛ: ЈАС ЌЕ СЕ ОДМАЗДАМ НА ТАТАРИТЕ..!”. Tоа го сторил во1014-та година, кога во подножјето на планината Беласица ослепел 15.000-ди татари наемна војска на Самоил. Поради тој чин, од страна на самата СОВРЕМЕНА бугарска наука и историографија василеу Василе ВТОРИ бил наречен “БУГАРОУБИЕЦ”., што во основа е реално, бидејќи тие биле етнички татари, кои самите себе си се нарекувале Булвари (Боливари, многу подоцна модифицирано во Бугари). Тоа е вистината Г-ин Низамов. Друга нема. За овие настани пишуваат многу Ваши автори. Земете го, на пример, историчарот Борис Примов и многу други, за да се уверите во тоа што го кажувам.

 

 

Василеон Александрој Македонон и го подари светот на македонците, а тие како му возвратија,.. го отруја, фамилијата му ја уништија,... а денес наместо Македонон (Македонски) го нарекуваат ''велики'' или ''the great'', додека државата на латиница му ја нарекуваат ''Мacedonia'' - Мацедониа, итн,.. а да ќе заборавев,... дозволуваат некој друг да и бира име. Ќе се најде ли некој да ги ''подисправи'' работите?

 

На ден 05 - 03 - 2009, е конструирана страната на Македонија е СЕ: http://www.makedonijaese.com/. Тој ден и се смета за роденден на организацијата Македонија е СЕ.

На ден 02 - 16 - 2016, е конструирана peзepвнaтa страната на Македонија е СЕ: http://www.makedoniaese.com/ страница која е по погодна за посета со мобилни апарати кои имаат инсталирано андроид софтвер.

Уште на самиот почеток интернет страницата на Македонија е СЕ, бидејќи зборува за Вистинската Историја на Македонија со историски факти, но и актуеллни политички настани, СТАНУВА ТРН во очите на сите непријатели на Македонската Држава, ма и трн во очите на некои политички организации во Р. Македонија.

Страницата на Македонија е СЕ, е конструирана како резултат за потребите на Македонскиот Народ и друѓите да се запознаат со Вистинската Македонска Историја, политика и болното Македонско прашање.

Страницата на Македонија е СЕ е конструирана за да помогне за зачувување на македонскиот идентитет, земја, култура, јазик, право за слободен говор, мисла, движење, соживот cо другите национални малцинства во Македонија, слободно искажување и потик на искажување МА и негување на националниот идентитет како во Македонија така и во светот.